dariuszfaranciszek°: Kościół ewangelicki (obecnie rzymskokatolicki filialny pw. Chrystusa Dobrego Pasterza) powstał w pierwszych latach XX w. Podczas wymiany tynków zewnętrznych częściowo zatarto cechy barokowe. Obecnie jest to jednonawowa, murowana i otynkowana świątynia z wyodrębnionym, nieco niższym od nawy, zwróconym ku południowi prezbiterium. Od W do prezbiterium przylega zakrystia. Dachy kryte dachówką: nad nawą 2-spadowy z powiekami, nad prezbiterium 2-spadowy. Zachodnia połać wspólna dla prezbiterium i zakrystii. W 2-osiowej elewacji zachodniej i 3-osiowej wschodniej duże, 2-poziomowe, 3-dzielne okna zamknięte półkoliście; w zakrystii prostokątne, w elewacji czołowej prostokątne, nad którymi pozioma elipsa. Portale zamknięte półkoliście. Na osi od wschodu czworoboczna wieża zegarowa, częściowo wtopiona w korpus nawowy zwieńczona spiczastym hełmem krytym blachą. Na wysokości kalenicy nawy okna zamknięte półkoliście. Pod nimi kwadratowe tarcze zegarowe. W północnej ścianie wieży pomiędzy portalem i tarczą jeszcze dwa prostokątne ona umieszczone jedno nad drugim. W przyziemiu wieży kruchta, z której wejście na kręte schody prowadzące na emporę i wieżę.
Nawa i prezbiterium przykryte pozornym sklepieniem kolebkowym z częściowo widoczną konstrukcją dachową z ozdobnie ciosanych belek, z wieszarami. Wnętrze utrzymane w kolorystyce biało-złotej z czerwonymi akcentami i niebejcowanego drewna słupów, ławek i podłogi. Od północy drewniany chór muzyczny przechodzący w empory sięgające 2/3 długości nawy. Parapety empor i chóru, wspartych na ozdobnie ciosanych drewnianych filarach, dzielone spiralnymi półkolumienkami, pomiędzy którymi ozdobne płyciny. W prezbiterium secesyjny witraż z 1910 r. mistrza A Seilera z Wrocławia. Wyposażenie neobarokowe z okresu budowy kościoła. W ołtarzu obraz W. Veberrücka z 1906 r. przedstawiający Chrystusa Dobrego Pasterza. W prospekcie organowym instrument wyk. w 1910 r. przez wrocławską firmę E. Wilhelm. Chrzcielnica drewniana.