MENU
Dyplom medalu olimpijskiego Leona Birkholca

Dodał: Zbigniew Franczukowski (bynio)° - Data: 2019-09-13 16:11:17 - Odsłon: 319
Rok 1928

Data: 2019:06:11 12:32:53   ISO: 400   Ogniskowa: 29 mm   Aparat: Canon EOS 760D   Przysłona: f/4   Ekspozycja: 1/50 s  

Leon Birkholc (ur. 16 kwietnia 1904 w Koronowie, zm. 26 kwietnia 1968 w Kłodzku) – polski wioślarz, medalista olimpijski, z zawodu bankowiec, pod koniec życia zakonnik.
Życie prywatne
Był synem Konstantego i Leokadii. Dzieciństwo spędził na wsi Toninek na Pojezierzu Krajeńskim, na gospodarstwie rolnym rodziców. Uczęszczał tam do szkoły ludowej. Po ukończeniu szkoły handlowej od lipca 1921 r. pracował w Poznańskim Banku Ziemian w Bydgoszczy jako buchalter i kasjer, później (listopad 1927 r. – 31 sierpnia 1939 r.) w Komunalnej Kasie Oszczędności w Bydgoszczy. Zmobilizowany w końcu sierpnia 1939 r. otrzymał przydział jako płatnik w Ośrodku Zapasowym 15. Dywizji Piechoty. W czasie kampanii wrześniowej 30 września trafił do niemieckiej niewoli i był więźniem obozu jenieckiego w Radomiu. W październiku 1939 r. wrócił do Bydgoszczy i swej pracy w Komunalnej Kasie Oszczędności. Następnie (1940-1944) pracował w bydgoskim browarze jako kasjer. Ostatnie miesiące wojny spędził jako robotnik w przedsiębiorstwie handlującym drewnem.
Bezpośrednio po II wojnie światowej (jeszcze w 1945 r.) zawarł ślub z Eleonorą Kulik. W latach 1945-1947, był wicedyrektorem Komunalnej Kasy Oszczędności w Bydgoszczy. Jednocześnie działał społecznie w Miejskiej Radzie Narodowej i Wojewódzkiej Komisji Powodzian. Na początku 1953 r. przeniósł się do Szczecina (mieszkał tam do września 1953 r.). Pracę rozpoczął od fabryki wyrobów szklanych Vitrogal, a w latach 1949-1951 był kontrolerem-rzeczoznawcą w przedsiębiorstwie państwowym Polcargo. Później objął stanowisko kasjera w tamtejszym oddziale PKO. Przez kilka miesięcy (przełom 1953/1954) mieszkał w Katowicach. Na początku 1954 r. przeniósł się do Dusznik-Zdroju i pracował w sanatorium Szarotka oraz w schronisku Pod Muflonem. W listopadzie 1959 r. rozwiódł się. Wiosną 1960 r. wstąpił do Zgromadzenia Najświętszych Serc Jezusa i Maryi oraz Wieczystej Adoracji Najświętszego Sakramentu. Mieszkał w domu zakonnym na Sokołówce koło Polanicy-Zdroju, śluby czasowe złożył 22 listopada 1961 r., śluby wieczyste w 1964 r. Zmarł w wyniku obrażeń odniesionych w wypadku motocyklowym, do którego doszło 9 marca 1968 r. Pochowany został na cmentarzu w Starym Wielisławiu.
Kariera sportowa
Całą karierę sportową związał z Bydgoskim Towarzystwem Wioślarskim, którego barw bronił do 1935 r. Zdobył cztery tytuły mistrza Polski (1926 r. w czwórce ze sternikiem, 1929 r. w czwórce bez sternika, 1933 r. i 1935 r. w ósemce), ponadto miał na koncie osiem srebrnych i dwa brązowe medale mistrzostw Polski. Był również dwukrotnym brązowym medalistą mistrzostw Europy (1926 r. w Lucernie w czwórce ze sternikiem i 1929 r. w Bydgoszczy w czwórce bez sternika); startował na mistrzostwach Europy również w 1931 r. w Paryżu (gdzie ósemka odpadła w półfinale) i w 1933 r. w Budapeszcie (ósemka odpadła w eliminacjach).
Wraz z Franciszkiem Bronikowskim, Edmundem Jankowskim, Bernardem Ormanowskim i sternikiem Bolesławem Drewkiem zdobył na igrzyskach olimpijskich w Amsterdamie w 1928 r. pierwszy medal olimpijski w historii polskiego wioślarstwa – brąz w czwórce ze sternikiem.
Pośmiertnie został uhonorowany Medalem 100-lecia Polskiego Wioślarstwa (1978). W 1999 r. w plebiscycie na najlepszego zawodnika w 80-leciu Polskiego Związku Towarzystw Wioślarskich zajął 25. miejsce.

  • /foto/8215/8215921m.jpg
    1932 - 1934

Zbigniew Franczukowski - zbiory własne

Poprzednie: Przystanek kolejowy Zębice Wrocławskie (d. stacja) Strona Główna Następne: Stodoła murowana