W połowie lat 30. XX w. w Czechosłowacji rozpoczęto szeroko zakrojoną budowę fortyfikacji na północnej granicy państwa. W ramach tego przedsięwzięcia planowano rozmieszczenie lekkich schronów bojowych na obszarze całych czeskich Sudetów. Budowę ich rozpoczęto w roku 1937, a planowano zakończyć w 1939 r. Prace, rozpoczęte w Karkonoszach, przerwane zostały wskutek zajęcia Sudetów przez Niemcy w 1938 r.
Schrony budowane na obszarze Karkonoszy były lekkimi schronami bojowymi wz. 37, od skrótu instytucji prowadzącej inwestycję (ŘOP = Ředitelství opevňovacích prací, Dyrekcja prac fortyfikacyjnych) popularnie nazywane řopík (w spolszczeniu rzopik). Schrony te, o konstrukcji żelbetowej, były gniazdami karabinów maszynowych, mającymi ściany i stropy o grubości od 50 do 120 cm, z dwoma bocznymi otworami strzelniczymi. Załogę schronu tworzyło, w zależności od typu, od 2 do 7 żołnierzy.
Szczegółowa baza danych schronów bojowych (na terenie całych Czech), z mapami, numeracją, planami i szczegółowymi informacjami n/t każdego obiektu : .
[jawc]
Schrony budowane na obszarze Karkonoszy były lekkimi schronami bojowymi wz. 37, od skrótu instytucji prowadzącej inwestycję (ŘOP = Ředitelství opevňovacích prací, Dyrekcja prac fortyfikacyjnych) popularnie nazywane řopík (w spolszczeniu rzopik). Schrony te, o konstrukcji żelbetowej, były gniazdami karabinów maszynowych, mającymi ściany i stropy o grubości od 50 do 120 cm, z dwoma bocznymi otworami strzelniczymi. Załogę schronu tworzyło, w zależności od typu, od 2 do 7 żołnierzy.
Szczegółowa baza danych schronów bojowych (na terenie całych Czech), z mapami, numeracją, planami i szczegółowymi informacjami n/t każdego obiektu : .
[jawc]